Texto e imaxes: Juan Cristóbal Fernández Casas

Xemólogo colexiado nº G0062

Para leer el artículo en castellano, pinchar aquí.

Coñecida dende tempos remotos, o seu nome provén do grego Amethystus, que traducimos como “o que disipa a súa embriaguez”. Crían os antigos que o seu posuidor non se vería afectado pola enxesta de alcohol, quizais polo parecido da súa cor co dalgúns viños tintos, e que é o produto da interacción do ferro con centros de cor. Soen con frecuencia os cristais deste mineral amosar máis intensidade de cor nas súas puntas, o que é un claro indicio da súa formación a baixas temperaturas.

Durante a Idade Media foi tida como transmisora de moitas virtudes, entre elas a castidade, baseada na lenda de que o anel de prometida da Virxe María levaba engastada unha amatista. A partir de aí xurdiu a tradición de que os aneis dos Bispos tivesen unha. Por este motivo foi unha xema moi popular na época vitoriana, admitíndose o seu uso nas últimas etapas do loito (moi rigoroso naqueles anos).

Dos xacementos rusos, que carecían de rival antes do descubrimento doutras orixes, saíron xemas de moi alta calidade, o que aínda hoxe en día fai que exista no comercio a denominación (incorrecta por outra parte) de amatistas siberianas, que clasifica unha cor máis que unha orixe.

Actualmente, aínda que é unha xema con xacementos repartidos por todo o planeta, podemos destacar como moi importante os de Brasil e Zambia.